Odmian trądziku jest wiele. Poza podstawowym podziałem na trądzik pospolity czy trądzik różowaty, istnieje szereg innych „podgrup”.
Jedną z odmian jest trądzik torbielowaty, który uważany jest za jedną z najcięższych odmian tego schorzenia.
Cechy charakterystyczne dla trądziku torbielowatego
Trądzik torbielowaty charakteryzuje się powstawaniem zapalnych wyprysków, bardzo często określanych mianem torbieli ropnych, których dotykanie wiąże się z bólem. Atakują one przede wszystkim skórę twarzy, aczkolwiek może zdarzyć się ich występowanie także w innych miejscach na ciele. Powstałe zmiany mają tendencję do samoistnego powiększania się. W wielu przypadkach zmiany te mogą osiągać spore rozmiary – rzędu kilku centymetrów.
Nie ulega wątpliwości, że trądzik torbielowaty w takiej postaci może przyczyniać się do pojawienia się problemów z samooceną i zaniżeniem poczucia własnej wartości.
Kto jest narażony na trądzik torbielowaty?
Trądzik torbielowaty nie powstaje u wszystkich osób z cerą trądzikową oraz u osób ze skłonnościami do pojawienia się zmian skórnych. Nie istnieją żadne uwarunkowania, które wskazywałyby, że tego rodzaju przypadłość jest bardziej charakterystyczna dla mężczyzn albo kobiet, czy też jest typowa dla określonych grup wiekowych. Można więc uznać, że trądzik torbielowaty może dotknąć każdego.
Prawdopodobieństwo trądziku torbielowatego zwiększa się w zależności od skłonności genetycznych. Jeżeli w rodzinie istniały przypadki tego rodzaju trądziku, wówczas istnieje spora szansa na to, że problemy tego typu mogą się powtórzyć.
Skąd się bierze trądzik torbielowaty?
Warto wiedzieć, że przyczyny powstawania trądziku torbielowatego tkwią – podobnie jak w przypadku trądziku pospolitego – w nadmiernej aktywności androgenów. Te męskie hormony płciowe oddziaływają na pracę gruczołów łojowych, prowadząc do wzmożonej produkcji łoju (sebum). W trakcie wzmożonej aktywności dochodzi również do nadmiernego rogowacenia naskórka ujść gruczołów łojowych, a nakładające się warstwy tego naskórka prowadzą w konsekwencji do zatkania (zaczopowania) ujścia. Efektem jest powstawanie zaskórników, czyli niezapalnej postaci trądziku. Stan zapalny rozwija się wówczas, gdy do „głosu” dojdą bakterie.
Proces zapalny może stać się przyczyną pęknięcia ujścia gruczołów łojowych. Jeżeli ma to miejsce blisko powierzchni skóry, wówczas powstają zmiany, które można bardzo łatwo i szybko wyleczyć. Jeśli zaś stan zapalny przechodzi także na sąsiednie gruczoły, wówczas może to skutkować pojawieniem się guzków.
Same torbiele powstają na skutek przerwania ściany gruczołów.
Trądzik torbielowaty nie jest na pewno wynikiem nieprawidłowej higieny twarzy oraz niewłaściwej diety. Oczywiście czynniki te mogą przyczyniać się do zaognienia postaci trądziku, jednakże nie są w stanie wyzwolić ich samoistnie.
Leczenie trądziku torbielowatego
Wiele osób, które borykają się z trądzikiem torbielowatym, zadaje sobie pytanie, czy istnieje możliwość jego wyleczenia. Choć jest to ciężka odmiana wykwitów, na szczęście istnieją sposoby, by się ich pozbyć. Oczywiście już na samym początku kuracji należy sobie uzmysłowić, że leczenie trądziku tego rodzaju jest zwykle procesem długotrwałym.
Trądziku torbielowatego nie należy też leczyć samodzielnie ani też nie bagatelizować problemu. Koniecznością jest wizyta u dermatologa, który rozpozna rodzaj trądziku i zleci odpowiednią kurację.
Leczenie ciężkiej postaci trądziku, do jakiej bez wątpienia zalicza się trądzik torbielowaty polega przede wszystkim na stosowaniu leków systemowych. Zalicza się do nich między innymi: doustne antybiotyki, leki antyandrogenowe, doustne retinoidy.
W antybiotykoterapii doustnej stosuje się najczęściej erytromycynę i tetracyklinę. Są to antybiotyki, które cieszą się wysoką skutecznością. Kuracja tego rodzaju lekami polega na podawaniu dużych dawek antybiotyków, po czym stopniowo zmniejsza się dawkowanie aż do momentu, w którym wygląd skóry znacznie się poprawia.
W leczeniu trądziku torbielowatego stosuje się dość często leczenie hormonalne trądziku polegające na podawaniu leków antykoncepcyjnych z grupy antyandrogenowych.
Wśród doustnych retinoidów największą skuteczność wykazuje izotretyoina przyczynia się do zahamowania wzmożoną aktywność gruczołów łojowych. Wówczas dochodzi do normalizowania keratynizacji, czyli procesu który przyczynia się do przywrócenia procesu różnicowania komórek. Izotytreoina działa również przeciwzapalnie.
W niektórych przypadkach może zachodzić konieczność zastosowania leczenia steroidami (w formie zastrzyków). Iniekcji dokonuje się bezpośrednio do zmiany.
Skutki zaniechania leczenia
Wiele osób zniechęca się do kontynuowania terapii, gdy leczenie trądziku długo nie przynosi efektów. Wówczas porzuca dotychczas stosowane metody, tracąc jakiekolwiek nadzieje na odzyskanie dawnego wyglądu cery. Niestety takie postępowanie jest dość często, a skutki mogą okazać się poważne.
Podobnie sprawa przedstawia się wtedy, gdy trądzik torbielowaty jest bagatelizowany. Wiele osób sądzi, że tego rodzaju trądzik – jak inne jego odmiany – ma szansę na samoistne wyleczenie. Są też osoby, które próbują samodzielnego leczenia, w tym wyciskania torbieli.
Zarówno pierwsze, jak i drugie postępowanie może doprowadzić do poważnych konsekwencji w postaci trudnych do usunięcia blizn oraz do rozprzestrzenienia się zmian na pozostałe części twarzy.
Jeżeli chcemy uniknąć tego typu problemów, koniecznością jest podjęcie stosownego leczenia dermatologicznego.
